Memory Lane in Melbourne
Door: Dana
Blijf op de hoogte en volg Familie
15 December 2012 | Australië, Melbourne
13 december BACK TO MELBOURNE
Door Dana
37˚
Vandaag nemen we afscheid van de geweldige Australische natuur. Dat ga ik wel missen. De mooie verschillende natuur, de prachtige vissen en koraal bij het snorkelen, mooie zee, bergen, ver uitgestrekt kunnen kijken en gave dieren, lekker weer en ga zo maar door. Maar nog een paar dagen genieten in Melbourne, voordat we naar het koude Nederland teruggaan. Vandaag rijden we na het ontbijt terug richting Melbourne met als tussenstop Halls Gap Zoo, zodat ik toch nog een koala kan zien. Want ja, als het dan niet in het wild kan, dan maar in een dierentuin. Natuurlijk zijn er dieren die we al in het wild hebben gezien, maar niet allemaal, zoals een wombat en de Tasmaanse duivel. Jammer genoeg mag je hier de koala’s niet aaien. Dat mag op Kangaroo Island wel. Maar ik kan ze gelukkig wel van dichtbij zien. Eindelijk mijn lievelingsdier in het echt kunnen zien! En ze zien er echt zo uit als ik verwachtte, zo gaaf! Want die zie je niet op zoveel plaatsen, koala’s! Nu vind ik ze nog leuker. We worden trouwens gevolgd door hertjes die graag aan je kleding knabbelen. Grappig. Nog een laatste keer naar de koala’s en dan gaan we verder op weg naar Melbourne.
We komen nu beter de stad in dan twee dagen geleden eruit.
We droppen onze spullen weer in het hotel en gaan in de stad eten. Daarna lopen we nog door de mooi versierde stad met leuke pleintjes.
14 december: MEMORY LANE
Door Dana
Vandaag begint de memory lane van papa. De eerste stop is een shopping mall in Ringwood voor een kop koffie. Ook zit daar een Kerstman, waarmee kinderen op de foto kunnen. Daarna gaan we naar Our Lady’s school, de eerste basisschool waar papa op zat. We kijken er even rond en rijden dan naar een soccer club, waar opa begon als voetballer. De eigenaar daarvan haalde opa naar Australië en daarmee ook oma en papa. De voetbalclub heette toen Wilhelmina. Wat later heeft opa zelf een voetbalclub opgericht, maar die bestaat nu niet meer. Het voetbalveld wat we nu zien is helemaal nieuw. Het oude veld en de oude tribune, waren er drie jaar geleden nog wel, maar worden nu allemaal weggehaald.
Dan rijden we langs de middelbare school waar papa ook is geweest. Vervolgens rijden we langs de plek waar het eerste huis stond. Dat huis stond op zo’n groot stuk grond, dat er nu wel 20 huizen op staan. Ook komen we langs de Milkbar waar oma heeft gewerkt.
En ja, dan komen we bij de Miller Road nummer 19. Het huis van papa. Ineens komt de eigenaresse naar buiten. Ze herkent papa en mama nog van drie jaar geleden en is erg enthousiast hen en ons weer te zien. Ondanks de rommel mogen we naar binnen. Opa heeft een heel leuk huis gebouwd. En de grote tuin zal beslist mooi zijn geweest. Maar nu is het een grote bende. Onvoorstelbaar hoe mensen in zo’n rommel kunnen wonen. Maar ik kan wel zien waar opa en oma, Cathy en Joanne en Ted en papa sliepen. Gaaf hoor!
Daarna lopen we naar de 2e basisschool waar papa opzat. Dat was de favoriete school van papa. We kunnen een deel van de route lopen die papa vroeger ook liep. En papa vertelt welke huizen er toen ook al stonden en welke vriendjes en vriendinnen waar woonden. Het zijn trouwens allemaal vrijstaande huizen, ondanks dat er veel is bijgebouwd. Maar vroeger was er dus nog meer ruimte om de huizen. De wijk is wel lekker rustig. En de wegen zijn nu verhard. Dat was 45 jaar geleden niet zo. Papa vertelt nog dat hij in een zelfgemaakte zeepkist daar naar beneden croste. En dat was best steil. Hi hi.
Op weg naar de oude school kan papa goed vertellen waar ze vroeger veel speelden, hutten bouwden en zo. Toen waren er nog bossen, waar ook af een toe een kangoeroe voorbij kwam. Mooi hoor om als kind die ruimte en natuur zo om je heen te hebben. De school, Heathmont East Primary school spreekt mij erg aan. We gaan even naar binnen. De kinderen dragen een schooluniform. Bij de receptie vinden ze het leuk dat wij komen kijken en ook de directrice komt even een praatje maken. En zij spreekt zelfs Nederlands (ze heeft Nederlandse familie).
Daarna lopen we terug naar het huis en maken nog enkele foto’s. Papa vertelde thuis al vaak dat hij zo genoot van het uitzicht op de Dandenongs (bergen in een nationaal park). Jammer genoeg kunnen wij dat nu niet zien, omdat het regenachtig is. Gelukkig hebben papa en mama dat drie jaar geleden wel kunnen zien. Dan heeft hij toch het oude gevoel weer terug kunnen krijgen.
We laten ons niet kennen en rijden ondanks de regen toch naar de Dandenongs. Het is er mooi groen en er zijn veel varens en voor het eerst zie ik varenbomen. Ook zijn er leuke plaatsjes. Na deze super bijzondere ervaring en de plekjes van vroeger rijden we terug naar de stad. Het blijkt een heel avontuur te zijn om bij de plek te komen waar we de auto moeten inleveren. Wat een hell! Eigenlijk sluit de inleverlocatie om half zes. Wij komen 2 minuten voor zes aan en zetten de auto binnen. Daarna gaat de deur meteen dicht. Just in time zullen we maar zeggen!
Ik ben super blij dat ik heb kunnen zien hoe en waar papa heeft gewoond.
15 december: DE STAD IN
We beginnen weer met een ritje met de gratis tram. We stappen uit in de buurt van Victoria Market. Dit is in markt in vele grote hallen. Er zijn hallen met alleen eten. Hier zijn allerlei afdelingen: vis, vlees, kaas, groenten, fruit en noem maar op. In andere hallen vind je kleding en schoenen en in andere weer huisraad. We kopen er enkele souvenirs.
We lunchen in een grappig tentje waar allerlei foto’s hangen. Veel van boksers. Er komen ook enkele chic geklede mensen wat drinken. Later zien we dat er een stukje verderop in een kerk een huwelijk is. We lopen langs die kerk en daar tegenover zit een grote Aboriginal souvenirwinkel. Ook hier kopen we enkele dingen. We lopen kriskras door de stad terug richting hotel. Onderweg lopen we nog Melbourne Central Shopping Center binnen. Natuurlijk zijn er allerlei winkels en er is ook een treinstation. Bijzonder aan dit winkelcentrum is dat er een grote toren in staat, namelijk Coop’s Shot Tower uit 1888. In deze toren werden tot 1961 enorme kogels gemaakt. Bij het aanleggen van het Melbourne Central complex heeft men deze toren geïntegreerd en er een mooi conisch gevormd glazen dak boven gemaakt.
We eten in het hotel en daarna lopen Dana, Bas en Tineke nog langs de Yarra river. Op de boulevard is veel entertainment. Logisch want het is zaterdagavond. Het is er druk, maar ook gezellig.
Door Dana
37˚
Vandaag nemen we afscheid van de geweldige Australische natuur. Dat ga ik wel missen. De mooie verschillende natuur, de prachtige vissen en koraal bij het snorkelen, mooie zee, bergen, ver uitgestrekt kunnen kijken en gave dieren, lekker weer en ga zo maar door. Maar nog een paar dagen genieten in Melbourne, voordat we naar het koude Nederland teruggaan. Vandaag rijden we na het ontbijt terug richting Melbourne met als tussenstop Halls Gap Zoo, zodat ik toch nog een koala kan zien. Want ja, als het dan niet in het wild kan, dan maar in een dierentuin. Natuurlijk zijn er dieren die we al in het wild hebben gezien, maar niet allemaal, zoals een wombat en de Tasmaanse duivel. Jammer genoeg mag je hier de koala’s niet aaien. Dat mag op Kangaroo Island wel. Maar ik kan ze gelukkig wel van dichtbij zien. Eindelijk mijn lievelingsdier in het echt kunnen zien! En ze zien er echt zo uit als ik verwachtte, zo gaaf! Want die zie je niet op zoveel plaatsen, koala’s! Nu vind ik ze nog leuker. We worden trouwens gevolgd door hertjes die graag aan je kleding knabbelen. Grappig. Nog een laatste keer naar de koala’s en dan gaan we verder op weg naar Melbourne.
We komen nu beter de stad in dan twee dagen geleden eruit.
We droppen onze spullen weer in het hotel en gaan in de stad eten. Daarna lopen we nog door de mooi versierde stad met leuke pleintjes.
14 december: MEMORY LANE
Door Dana
Vandaag begint de memory lane van papa. De eerste stop is een shopping mall in Ringwood voor een kop koffie. Ook zit daar een Kerstman, waarmee kinderen op de foto kunnen. Daarna gaan we naar Our Lady’s school, de eerste basisschool waar papa op zat. We kijken er even rond en rijden dan naar een soccer club, waar opa begon als voetballer. De eigenaar daarvan haalde opa naar Australië en daarmee ook oma en papa. De voetbalclub heette toen Wilhelmina. Wat later heeft opa zelf een voetbalclub opgericht, maar die bestaat nu niet meer. Het voetbalveld wat we nu zien is helemaal nieuw. Het oude veld en de oude tribune, waren er drie jaar geleden nog wel, maar worden nu allemaal weggehaald.
Dan rijden we langs de middelbare school waar papa ook is geweest. Vervolgens rijden we langs de plek waar het eerste huis stond. Dat huis stond op zo’n groot stuk grond, dat er nu wel 20 huizen op staan. Ook komen we langs de Milkbar waar oma heeft gewerkt.
En ja, dan komen we bij de Miller Road nummer 19. Het huis van papa. Ineens komt de eigenaresse naar buiten. Ze herkent papa en mama nog van drie jaar geleden en is erg enthousiast hen en ons weer te zien. Ondanks de rommel mogen we naar binnen. Opa heeft een heel leuk huis gebouwd. En de grote tuin zal beslist mooi zijn geweest. Maar nu is het een grote bende. Onvoorstelbaar hoe mensen in zo’n rommel kunnen wonen. Maar ik kan wel zien waar opa en oma, Cathy en Joanne en Ted en papa sliepen. Gaaf hoor!
Daarna lopen we naar de 2e basisschool waar papa opzat. Dat was de favoriete school van papa. We kunnen een deel van de route lopen die papa vroeger ook liep. En papa vertelt welke huizen er toen ook al stonden en welke vriendjes en vriendinnen waar woonden. Het zijn trouwens allemaal vrijstaande huizen, ondanks dat er veel is bijgebouwd. Maar vroeger was er dus nog meer ruimte om de huizen. De wijk is wel lekker rustig. En de wegen zijn nu verhard. Dat was 45 jaar geleden niet zo. Papa vertelt nog dat hij in een zelfgemaakte zeepkist daar naar beneden croste. En dat was best steil. Hi hi.
Op weg naar de oude school kan papa goed vertellen waar ze vroeger veel speelden, hutten bouwden en zo. Toen waren er nog bossen, waar ook af een toe een kangoeroe voorbij kwam. Mooi hoor om als kind die ruimte en natuur zo om je heen te hebben. De school, Heathmont East Primary school spreekt mij erg aan. We gaan even naar binnen. De kinderen dragen een schooluniform. Bij de receptie vinden ze het leuk dat wij komen kijken en ook de directrice komt even een praatje maken. En zij spreekt zelfs Nederlands (ze heeft Nederlandse familie).
Daarna lopen we terug naar het huis en maken nog enkele foto’s. Papa vertelde thuis al vaak dat hij zo genoot van het uitzicht op de Dandenongs (bergen in een nationaal park). Jammer genoeg kunnen wij dat nu niet zien, omdat het regenachtig is. Gelukkig hebben papa en mama dat drie jaar geleden wel kunnen zien. Dan heeft hij toch het oude gevoel weer terug kunnen krijgen.
We laten ons niet kennen en rijden ondanks de regen toch naar de Dandenongs. Het is er mooi groen en er zijn veel varens en voor het eerst zie ik varenbomen. Ook zijn er leuke plaatsjes. Na deze super bijzondere ervaring en de plekjes van vroeger rijden we terug naar de stad. Het blijkt een heel avontuur te zijn om bij de plek te komen waar we de auto moeten inleveren. Wat een hell! Eigenlijk sluit de inleverlocatie om half zes. Wij komen 2 minuten voor zes aan en zetten de auto binnen. Daarna gaat de deur meteen dicht. Just in time zullen we maar zeggen!
Ik ben super blij dat ik heb kunnen zien hoe en waar papa heeft gewoond.
15 december: DE STAD IN
We beginnen weer met een ritje met de gratis tram. We stappen uit in de buurt van Victoria Market. Dit is in markt in vele grote hallen. Er zijn hallen met alleen eten. Hier zijn allerlei afdelingen: vis, vlees, kaas, groenten, fruit en noem maar op. In andere hallen vind je kleding en schoenen en in andere weer huisraad. We kopen er enkele souvenirs.
We lunchen in een grappig tentje waar allerlei foto’s hangen. Veel van boksers. Er komen ook enkele chic geklede mensen wat drinken. Later zien we dat er een stukje verderop in een kerk een huwelijk is. We lopen langs die kerk en daar tegenover zit een grote Aboriginal souvenirwinkel. Ook hier kopen we enkele dingen. We lopen kriskras door de stad terug richting hotel. Onderweg lopen we nog Melbourne Central Shopping Center binnen. Natuurlijk zijn er allerlei winkels en er is ook een treinstation. Bijzonder aan dit winkelcentrum is dat er een grote toren in staat, namelijk Coop’s Shot Tower uit 1888. In deze toren werden tot 1961 enorme kogels gemaakt. Bij het aanleggen van het Melbourne Central complex heeft men deze toren geïntegreerd en er een mooi conisch gevormd glazen dak boven gemaakt.
We eten in het hotel en daarna lopen Dana, Bas en Tineke nog langs de Yarra river. Op de boulevard is veel entertainment. Logisch want het is zaterdagavond. Het is er druk, maar ook gezellig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
